Stel je voor, je gaat na een weekeinde vol rampspoed naar een klein theatertje en de voorstelling is uitverkocht. Het is een zwoele zomerse avond, de beelden van het inferno in Enschede branden nog na op het netvlies. Desondanks is de zaal tot de laatste stoel bezet. Op het programma staat een stuk over God. Geen wonder zoveel belangstelling, denk je niet zonder cynisme. Het publiek is wel toe aan een verzetje.Gaandeweg de voorstelling blijken er echter acteurs in de zaal te zitten. Althans, de spelers op het toneel, roepen mensen uit het publiek bij zich. Niet een, maar twee, drie, ja zelfs vier toeschouwers dalen af naar het podium voor een rol. Wie is de volgende?, vraag je je af. Zijn er nog meer bij de voorstelling betrokken? Ben ik misschien de enige echte bezoeker?

“Niemand van ons is echt”, bevestigt iemand de bange vermoedens. “Ook het publiek is geregisseerd. De toeschouwers kunnen niet doen wat ze willen”.

Het klinkt dreigend en zo voelt het ook. De grens tussen spel en werkelijkheid vervaagt. Op het podium ontrolt zich intussen een verwarrende klucht. Hilarische scènes rijgen zich in rap tempo aaneen. Alles loopt door elkaar. Heden en verleden, zin en onzin, geloof en ongeloof, klassiek drama en plat vermaak. Verschillende acteurs blijken verwikkeld in verschillende verhalen. “Ik moet in een ander stuk zien te komen”, roept er eentje wanhopig. “Dit is een stuk dat geen stuk is”, hoor je een ander zeggen.

Uiteindelijk blijven er in de zaal toch nog meer toeschouwers achter dan het aantal acteurs op het podium. Maar wat is waarheid? vraag je je af. Je probeert terug te gaan naar het begin.

Theatergroep PlusLeo uit Deventer speelt ‘God’, stond er op het affiche. Je weet dat PlusLeo een voorliefde heeft voor het absurde. Hoe gekker, hoe beter, lijkt het wel. “Als u op zoek bent naar helderheid en rust, kunt u beter thuis blijven”, luidde niet voor niets de waarschuwing op de ‘verpakking’ van de voorstelling.Nu zijn dat meestal niet de twee dingen waarvoor mensen naar het theater gaan. Maar PlusLeo en Woody Allen maken het wel erg bont. Ze leggen het er té dik bovenop. Zeker in zo’n rampweekeinde kan het theater niet op tegen de werkelijkheid. Het echte leven is nog altijd vele malen absurder dan de stoutste fantasie.