Een hoog flatgebouw, avond.
Vier slaapkamers, acht mensen…
een schot klinkt.
Voor het restaurant ‘Le Mandarin’,
tegenover de flat, ligt een man.
Neergeschoten. Bloed, politie, ambulance.
We zullen nooit weten wie die man is,
maar we volgen de reacties van vier paren,
in vier slaapkamers.
Vier keer horen we het schot vallen,
vier keer horen we de sirenes.
Vier keer beleven we dezelfde 20 minuten –
maar na elkaar.
Stuk voor stuk.
Scene 1
Een diplomaat heeft een zware conferentie achter de rug.
Enig lichtpunt: zijn mooie. verleidelijke vrouwelijke tolk.
Hij heeft een afspraak met haar gemaakt. In haar flat pakt hij zijn pyjama al uit,
want -nietwaar?- we zijn moderne mensen.
Dan valt het schot.
Valt zijn avondje nu in duigen?
Scene 2
Een filmster en haar manager,
zij wil een ander, beter soort films maken.
Hij wil alleen maar geld.
Dan klinkt buiten het schot.
Scene 3
Een man verlaat zijn vrouw voor een ander.
Een banale geschiedenis.
De vrouw heeft er zich dan ook tegen gewapend.
Zij heeft een masker opgezet.
Letterlijk een feestneus.
Zij wil de tragiek niet zien, niet beleven.
Zij weigert het gesprek, ontwijkt confrontatie.
Dan valt het schot.
Zal het masker nu ook vallen?
Scene 4
Een psycholoog heeft een polulair werkje geschreven.
Een zin eruit boeit de redacteur van een beruchte roddelrubriek:
‘Soms is het beter elkaars hand vast te houden
dan met elkaar naar bed te gaan’.
Hij stuurt een beginnend fotografe om de schrijver
wat ongewoon te fotograferen voor zijn blad.
Dan valt het schot…
Spel:
Andrea Bergs
Joke Emmelot
Evelien Middendorp
Wilma Visscher
Elly Kremer
Michiel Verheijen
Jos Roddeman
Albert Steltenpool
Regie:
Norbert Busschers